“Δεν μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ·πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου.
Δεν φτάνει ν ́ ακούς μέσα σου τη βουή των προγόνων. Δε φτάνει να τους νιώθεις να παλεύουν μπροστά από το κατώφλι του νου σου. Όλοι χύνονται να πιαστούν από το ζεστό μυαλό σου, ν ́ανέβουν πάλι στο φως της μέρας.
Μα εσύ να ξεδιαλέγεις. Ποιος πρόγονος να γκρεμιστεί πίσω στα τάρταρα του αίματού σου και ποιος ν ́ ανηφορίσει πάλι στο φως και στο χώμα.”

(Ασκητική, Νίκος Καζαντζάκης)

Το βιβλίο αυτό ήταν για μένα τεράστια αποκάλυψη σε κάθε του ανάγνωση και μεγάλη λύτρωση οι αλήθειες του. Ο Καζαντζάκης εδώ αναφέρεται στο χρέος να ξεδιαλύνεις μέσα σου το παρελθόν σου, τις ρίζες σου. Ό,τι κρατάς στις αποσκευές σου είναι εμπειρίες, σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες, πεποιθήσεις πολλών γενεών και δε βρίσκονται στα χέρια σου τυχαία. Τα έχεις επιλέξει. Πόσο τεράστια ανακούφιση να ξέρεις πως όσα σου δόθηκαν δεν είναι δικά σου! Πόσο μεγάλη εξιλέωση το να παίρνεις την ευθύνη της βαριάς κληρονομιάς σου και να λυτρώνεσαι από τα σκοτάδια που σου δόθηκαν χωρίς καν να ερωτηθείς!