«Γιορτάστε ποιος είστε στο βαθύτερο μέρος της καρδιάς σας. Αγαπάτε τον εαυτό σας και ο κόσμος θα σας αγαπήσει.»
Άμυ Λίρι Μέρκερι.
Η αγάπη. Η ζωοδόχος δύναμη που γεννά και κινεί τα πάντα. Η πηγή της ζωής, το φως που κατοικεί σε κάθε έμψυχο ον, η πανδαμάτειρα κάθε τραύματος και κάθε σκοταδιού.
Η αγάπη. Η αρχή, η Δημιουργία, η Ζωή.
Από τη γέννησή του ο άνθρωπος χρειάζεται την αγκαλιά, τη φροντίδα, το χάδι. Έχει πια αποδειχθεί πως παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς αγάπη γίνονται ενήλικες με προβλήματα ψυχικά και σωματικά. Η έλλειψη αγάπης μπορεί ακόμη και να σε σκοτώσει.
Τι γίνεται, όμως, στη συνέχεια της ζωής μας ακόμη κι αν είχαμε την τύχη να γευτούμε τη μητρική αγάπη; Πόση κατανόηση και πόση φροντίδα δείχνουμε απέναντι στον εαυτό μας; Πόσο συχνά τον κρίνουμε και πόσο συχνά τον συγχωρούμε; Πόσες φορές, αλήθεια, ένιωσες συμπόνια για τα λάθη του και πόσες φορές εκτίμησες τα προτερήματά του;
Σε προσκαλώ να μελετήσεις σαν παρατηρητής κατά πόσο υπάρχουν στον εσωτερικό σου διάλογο ή στη συμπεριφορά σου τα παρακάτω σημάδια έλλειψης αυτοαγάπης. Αυτή είναι μια καλή αρχή για να εντοπίσεις σε ποιο βαθμό αγαπάς ή όχι τον εαυτό σου. Πόσο συχνά, λοιπόν:
Κρίνεις αυστηρά τον εαυτό σου για τα λάθη του;
Σαμποτάρεις τη χαρά σου και την προσωπική σου ευτυχία;
Κρατάς γύρω σου ανθρώπους και σχέσεις που είναι τοξικές και βλάπτουν την υγεία σου;
Δεν τρέφεσαι σωστά και κρατάς συνήθειες βλαβερές για το σώμα και την ψυχή σου;
Αναβάλλεις τους στόχους σου γιατί πιστεύεις πως δεν είσαι αρκετά καλός/η, έτοιμος/η ή οτιδήποτε άλλο θεωρείς αλήθεια για τον εαυτό σου;
Συγκρίνεις τη ζωή σου ή εσένα τον ίδιο με άλλους ανθρώπους;
Κρατάς αρνητικές πεποιθήσεις, συνήθως από την παιδική σου ηλικία, που σου λένε πως δεν είσαι αρκετά όμορφος/η, καλός/η, έξυπνος/η, ταλαντούχος/α;
Φροντίζεις πάντα τους άλλους και σχεδόν ποτέ τον εαυτό σου;
Λες τα καλύτερα λόγια ή κομπλιμέντα σε φίλους και γνωστούς αλλά δεν το κάνεις ποτέ για τον εαυτό σου;
Θέλω, εδώ, να σου πω πως ποτέ δεν είναι αργά να σε πλησιάσεις και να διορθώσεις τον τρόπο που σου συμπεριφέρεσαι.
Η αυτοαγάπη χρειάζεται εσωτερική δουλειά κι αυτογνωσία. Χρειάζεται χρόνο κι επιμονή. Όσο απελευθερώνεσαι από τις λανθασμένες σου πεποιθήσεις, από εικόνες και τραύματα που επηρέασαν τη σχέση με τον εαυτό σου κι όσο πλησιάζεις την αλήθεια σου τόσο η αυτοεκτίμηση κι η αυτοαγάπη θα μεγαλώνει μέσα σου.
Η αγάπη είναι συγχώρεση του παρελθόντος. Η αγάπη είναι απελευθέρωση από τους προγραμματισμούς του Εγώ. Η αγάπη είναι επιστροφή στον πυρήνα μας, στην Ύπαρξή μας. Είναι η ενθύμηση του ποιοι στ’ αλήθεια είμαστε πριν πιστέψουμε όσα ακούσαμε ή όσα είπαν για εμάς. Όπως τότε, στην παιδική σου ηλικία, που ένιωθες υπερήρωας, που είχες θάρρος και τόλμη, που γέλαγες κι εκτιμούσες τα απλά, που ήσουν εσύ χωρίς ταμπέλες και χωρίς τους ρόλους που εξυπηρέτησαν, αργότερα, την κοινωνική ζωή σου.
Στην αγάπη δεν υπάρχει φόβος. Δεν υπάρχει κριτική. Δεν υπάρχει διαχωρισμός.
Στην αγάπη όλα ρέουν αρμονικά και η κάθε ύπαρξη είναι σεβαστή κι αποδεκτή πάντα. Όλα είναι Ένα κι όλα είναι ισότιμα, ενώ η αξία τους είναι αναλλοίωτη κι αδιαπραγμάτευτη.
Όταν, λοιπόν, ελευθερώσεις τον εαυτό σου από τα βάρη του χθες, όταν αφήσεις πίσω την κριτική απέναντι στις λάθος επιλογές ή συμπεριφορές σου, όταν ελευθερώσεις το κομμάτι εκείνο του Εγώ σου που παραμένει προσκολλημένο στον φόβο, στον θυμό, στην ενοχή ή στην έλλειψη, τότε θα ανακαλύψεις μέσα σου έναν Εαυτό άτρωτο, δυνατό, γαλήνιο που υπάρχει μέσα στην αγάπη και την αποδοχή και τίποτα δεν τον ακουμπάει!
Γιατί πολύ απλά ξέρει, πως, όπως τα αστέρια τ’ ουρανού δε συγκρίνουν το φως τους με τα διπλανά αστέρια και δεν αξίζουν λιγότερο ή περισσότερο ανάλογα με το μέγεθός τους, τη διάρκεια ζωής τους ή το πού βρίσκονται στον ουρανό, έτσι κι ο βαθύτερος Εαυτός σου δε συγκρίνει το φως του με αυτό των άλλων πλασμάτων στη Γη, ούτε και πιστεύει τη ψευδαίσθηση του διαχωρισμού που κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους σε ομορφότερους, εξυπνότερους, πλουσιότερους και ούτω καθεξής. Ο βαθύτερος Εαυτός σου γελάει με το ψέμα του Εγώ και περιμένει τη στιγμή που θα ενωθείς μαζί του στη γαλήνη και στην αγάπη.
Η αγάπη, λοιπόν, δε σου χαρίζεται. Το σώμα αποσυνδέεται και ξεχνά. Χάνει τη σύνδεση με το πνεύμα και τριγυρνάει χωρίς πυξίδα στους λαβυρίνθους του. Κι όσο το σώμα και ο νους απομακρύνονται από το πνεύμα τόσο ο φόβος δυναμώνει και κυριαρχεί επάνω σου. Δεν είναι ποτέ αργά για σύνδεση με τις πνευματικές ποιότητές σου. Δεν είναι ποτέ αργά να πλησιάσεις το μέσα σου με μετάνοια, συμπόνια κι αγάπη. Εκεί και μόνο εκεί θα γευτείς τους θησαυρούς της πραγματικής, ανιδιοτελούς αγάπης προς τον Εαυτό. Και μόνο εκεί θα νιώσεις τα κενά σου να γεμίζουν κι εσύ να γίνεσαι και πάλι ολόκληρος.
Και μόνο τότε μπορείς να γευτείς ξανά, σαν γλυκό μητρικό γάλα και χάδι, την υπέροχη αίσθηση της εσωτερικής πληρότητας και την εμπειρία της μητρότητας προς τον ίδιο σου τον Εαυτό.
Αλήθεια, εσύ πόσο έτοιμος είσαι να γίνεις ο καλύτερος γονιός του Εαυτού σου;
