To 1991, όταν ιδρύθηκε το ινστιτούτο HeartMath, το οποίο κάνει μελέτες γύρω από την καρδιά, o νευροκαρδιολόγος dr.Andrew Armour είσηγαγε τον όρο “εγκέφαλος της καρδιάς”. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η καρδιά είχε ένα δικό της πολύπλοκο νευρικό σύστημα που λειτουργούσε όπως και ο εγκέφαλος, που ήταν όμως ανεξάρτητο από τον εγκέφαλο που βρίσκεται στο κεφάλι μας. Ο εγκέφαλος της καρδιάς, όπως αποδείχθηκε, μπορεί να μαθαίνει, να έχει βραχεία και μακρόχρονη μνήμη, όπως και νευρική πλαστικότητα.

Επιπρόσθετα η καρδιά επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τον εγκέφαλο, αφού αλληλεπιδρούν συνεχόμενα και διαμορφώνουν τη δραστηριότητα των ανώτερων νοητικών και συναισθηματικών κέντρων του εγκεφάλου. Άρα η καρδιά όχι μόνο έχει μια έμφυτη μορφή νοημοσύνης αλλά μέσα από τη συνεχόμενη επικοινωνία της με τον εγκέφαλο επηρεάζει την ποιότητα της σκέψης, της μνήμης και των συναισθημάτων μας.

Παράλληλα η έρευνα του Ινστιτούτου HeartMath απέδειξε πως όταν η καρδιά μας βρίσκεται σε συνοχή, δηλαδή εκπέμπει συναισθήματα συμπόνιας, αγάπης κι ευγνωμοσύνης τότε υπάρχει μια ισορροπημένη συνεργασία ανάμεσα στην καρδιά και στον νου, τα συναισθήματα και τη φυσιολογία μας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της υγείας, της ευημερίας, των σχέσεων αλλά και της επίδοσής μας σε διάφορες καταστάσεις. Η καρδιακή συνοχή μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τον διαλογισμό ή την προσευχή αλλά και μέσα από άλλους τρόπους όπως η επαφή με τη φύση. Οι δραστηριότητες αυτές μας κρατάνε μακριά από τον εσωτερικό “θόρυβο, μακριά δηλαδή από τις παρεμβολές του νου. Αν το καταφέρουμε αυτό, είμαστε σε συνοχή, σε σύνδεση, σε κατάσταση συγχρονισμού ή ευθυγράμμισης και τότε, μεταξύ άλλων που ήδη αναφέραμε, μπορούμε ευκολότερα να ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή, τη διαίσθησή μας. Εκτός από τη διαισθητική οξυδέρκεια αποκτούμε και πνευματική διαύγεια, συναισθηματική ευελιξία, προσαρμοστικότητα, και αυξάνουμε τη μνήμη και την ικανότητά μας να συγκεντρωνόμαστε.

Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο “Η νοημοσύνη της καρδιάς”.

Για να ελευθερωθείς από τον νου γίνε ο παρατηρητής του. Βγες έξω από τον νου, γίνε απόμακρος. Προσπάθησε έστω για λίγα λεπτά να καθίσεις στη σιωπή και να δεις πως πετάγεται από τη μια σκέψη στην άλλη, από το παρόν στο παρελθόν και μετά στο μέλλον, από την μια ανάμνηση στην επόμενη και πάλι απ’ την αρχή. Μοιάζει με μαϊμουδάκι που αγαπάει να πετάγεται όλη τη μέρα από κλαρί σε κλαρί. Αυτό είναι το Εγώ σου!

Το Εγώ δεν έχει δική του οντότητα. Είναι σαν το σκοτάδι. Είναι η έλλειψη επίγνωσης. Ζει στα όρια του μυαλού. Ενός μυαλού που αρέσκεται στην υπερβολή, στη γενίκευση και διαστρέβλωση των πραγμάτων και που έχει μια έντονη τάση προς κατώτερα συναισθήματα όπως αυτά του φόβου, του θυμού, της ζήλιας, της θλίψης. Εσύ μείνε έξω από αυτό. Δουλειά σου δεν είναι να το ελέγξεις. Δουλειά σου είναι να αποστασιοποιηθείς. Να καταλάβεις πως δεν είσαι το μυαλό, ούτε φυσικά οι σκέψεις που κάνει.

Πώς να γίνεις ο παρατηρητής του εαυτού σου.

Δουλειά σου είναι να φωτίσεις το μυαλό. Να γίνεις ένας ενσυνείδητος παρατηρητής του νου. Χωρίς κριτική. Χωρίς σχολιασμό γύρω από τα όσα θα παρατηρήσεις. Θα εκπλαγείς πόσες λίγες σκέψεις σου είναι αληθινές. Πάρε ένα τετράδιο και κατάγραψε τα όσα διαπίστωσες. Γράψε σε ελεύθερη γραφή, αυτόματη, τα όσα παρατήρησες και τα όσα αισθάνθηκες. Όταν γράφουμε τις σκέψεις μας τις συνειδητοποιούμε πολύ καλύτερα. Κράτα ένα ημερολόγιο πριν κοιμηθείς, ή όποτε σε βολεύει καλύτερα, και κατέγραψε σε τρίτο πρόσωπο τα όσα συνέβηκαν μέσα στη μέρα σου. Για παράδειγμα: “Η Ελένη σήμερα ξύπνησε κάπως βαριεστημένη. Είχε πολλές σκέψεις στο μυαλό της που δεν τη βοηθούσαν να ξεκινήσει τη μέρα της με καλή διάθεση, όπως θα ήθελε…”. Αυτό θα σε βοηθήσει να βγεις έξω από το εγώ σου. Θα σε βάλει αυτόματα σε μια θέση πάνω από το νου. Είσαι μια ανώτερη πνευματική παρουσία που παρακολουθεί το εγώ και μ’ αυτό τον τρόπο είσαι στο κέντρο σου, στη δύναμή σου.