To 1991, όταν ιδρύθηκε το ινστιτούτο HeartMath, το οποίο κάνει μελέτες γύρω από την καρδιά, o νευροκαρδιολόγος dr.Andrew Armour είσηγαγε τον όρο “εγκέφαλος της καρδιάς”. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η καρδιά είχε ένα δικό της πολύπλοκο νευρικό σύστημα που λειτουργούσε όπως και ο εγκέφαλος, που ήταν όμως ανεξάρτητο από τον εγκέφαλο που βρίσκεται στο κεφάλι μας. Ο εγκέφαλος της καρδιάς, όπως αποδείχθηκε, μπορεί να μαθαίνει, να έχει βραχεία και μακρόχρονη μνήμη, όπως και νευρική πλαστικότητα.
Επιπρόσθετα η καρδιά επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τον εγκέφαλο, αφού αλληλεπιδρούν συνεχόμενα και διαμορφώνουν τη δραστηριότητα των ανώτερων νοητικών και συναισθηματικών κέντρων του εγκεφάλου. Άρα η καρδιά όχι μόνο έχει μια έμφυτη μορφή νοημοσύνης αλλά μέσα από τη συνεχόμενη επικοινωνία της με τον εγκέφαλο επηρεάζει την ποιότητα της σκέψης, της μνήμης και των συναισθημάτων μας.
Παράλληλα η έρευνα του Ινστιτούτου HeartMath απέδειξε πως όταν η καρδιά μας βρίσκεται σε συνοχή, δηλαδή εκπέμπει συναισθήματα συμπόνιας, αγάπης κι ευγνωμοσύνης τότε υπάρχει μια ισορροπημένη συνεργασία ανάμεσα στην καρδιά και στον νου, τα συναισθήματα και τη φυσιολογία μας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της υγείας, της ευημερίας, των σχέσεων αλλά και της επίδοσής μας σε διάφορες καταστάσεις. Η καρδιακή συνοχή μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τον διαλογισμό ή την προσευχή αλλά και μέσα από άλλους τρόπους όπως η επαφή με τη φύση. Οι δραστηριότητες αυτές μας κρατάνε μακριά από τον εσωτερικό “θόρυβο, μακριά δηλαδή από τις παρεμβολές του νου. Αν το καταφέρουμε αυτό, είμαστε σε συνοχή, σε σύνδεση, σε κατάσταση συγχρονισμού ή ευθυγράμμισης και τότε, μεταξύ άλλων που ήδη αναφέραμε, μπορούμε ευκολότερα να ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή, τη διαίσθησή μας. Εκτός από τη διαισθητική οξυδέρκεια αποκτούμε και πνευματική διαύγεια, συναισθηματική ευελιξία, προσαρμοστικότητα, και αυξάνουμε τη μνήμη και την ικανότητά μας να συγκεντρωνόμαστε.
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο “Η νοημοσύνη της καρδιάς”.
