Όταν βρήκα την πίστη μου τότε το μονοπάτι της αυτοεξέλιξής μου έγινε πολύ πιο εύκολο. Όσο βάδιζα μόνη μου σε δρομάκια που δεν ήξερα τόσο ο φόβος και ο πανικός μεγάλωνε μέσα μου. Ένιωθα μόνη μου, ανυπεράσπιστη κι απροστάτευτη στο χάος της ζωής μου. Η αλήθεια είναι πως το μονοπάτι της αυτογνωσίας είναι μοναχικό. Θα το περάσεις μόνος σου στη γη, όσο κι αν βρίσκεις συντρόφους μέσα σε αυτό να σου δείχνουν τη σωστή κατεύθυνση και να σε γεμίζουν θάρρος. Μάθε, όμως, πως στην πραγματικότητα έχεις τεράστια βοήθεια γιατί ο υλικός κόσμος συνυπάρχει με τον πνευματικό κι εκεί βρίσκεται η μαγεία!
Θα γίνω μαζί σου εξομολογητική γιατί πραγματικά θέλω να σε προβληματίσω γύρω από το θέμα αυτό. Άλλωστε όσα σου γράφω εδώ είναι συμπεράσματα βασισμένα στην εμπειρία μου κι όχι αποφθέγματα βγαλμένα από βιβλία ή λόγια σοφών. Βέβαια η εμπειρία μας συχνά συναντάει τα διδάγματα των αρχαίων και σύγχρονων φιλοσόφων και των μεγάλων δασκάλων που πέρασαν από αυτόν εδώ τον πλανήτη. Πριν μερικά χρόνια, λοιπόν, όταν όλα στη ζωή μου έμοιαζαν “τακτοποιημένα”, μια λέξη που καθόλου δεν αγαπώ αλλά αυτό θα το συζητήσουμε σε άλλο άρθρο, όταν είχα όλα όσα θα μπορούσαν να κάνουν έναν άνθρωπο ευτυχισμένο, τότε ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσω τη σκιά μου. Όλα όσα έκρυβα κάτω από το μαξιλάρι, όλος ο πόνος, ο φόβος, όλα τα τραύματα σηκώθηκαν σαν μια μορφή τερατώδης που μου ζητούσε εξηγήσεις. Έμοιαζε να μου λέει “Πού πας στη χαρά; Πού πας στην απόλαυση; Τι ζητάς τώρα την αφθονία, την ευτυχία, την αρμονία; Κι εγώ τι θα γίνω; Έτσι απλά με αφήνεις; Μαζί μεγαλώσαμε, εδώ με είχες πάντα μαζί σου. Με τάιζες τις λύπες σου, τις απογοητεύσεις σου, τους φόβους σου και τώρα με αφήνεις;” Ήρθαν σκέψεις που δεν ήξερα ότι υπάρχουν μέσα μου, κομμάτια μου που δεν γνώρισα ποτέ! Βλέπεις εγώ ήμουν πάντα η δυνατή, η ανεξάρτητη. Πάντα αποφάσιζα εγώ για τη ζωή μου και ποτέ δεν άφηνα τα όνειρά μου στην τύχη τους. Στα μάτια των δικών μου ανθρώπων ήμουν ένας άνθρωπος που τα κατάφερνε καλά και σε κάποιο βαθμό είχαν δίκιο. Βαθιά μέσα μου, όμως, ήμουν ένας άνθρωπος διχασμένος! Το ένα μου κομμάτι στην Ανατολή το άλλο στη Δύση. Από τη μια να θέλω να προχωρήσω στη ζωή μου ακολουθώντας τα όνειρά μου κι από την άλλη το κομμάτι της σκιάς μου να με τραβάει προς τα πίσω. Ήταν το τραυματισμένο μου κομμάτι που επέμενε: “Δεν αξίζεις”, “Δεν μπορείς”, “Δεν ξέρεις”, “Επιτέλους προσγειώσου, ποια νομίζεις πως είσαι”, “ Είσαι μόνη σου”, “Δε θα τα καταφέρεις ποτέ” και τόσες άλλες πεποιθήσεις που ύπουλα είχαν φυτευτεί κάποτε σαν σποράκια στο μυαλό μου. Τα έβλεπα, κάπου εκεί κοντά στα τριάντα μου, να γίνονται δέντρα ολόκληρα, να βγάζουν κλαριά, να με περικυκλώνουν ασφυκτικά, να μη μου επιτρέπουν να αναπνεύσω και να δω έστω λίγο ουρανό.
Φοβήθηκα πολύ, έκλαψα, πόνεσα, έκανα άσχημες, πολύ άσχημες σκέψεις. Παγιδεύτηκα στο μυαλό μου! Και τότε έψαχνα απεγνωσμένα βοήθεια κάπου έξω από εμένα. Τεράστιο λάθος! Η βοήθεια και η δύναμη θα έρθουν πάντα από μέσα σου, από τον ανώτερο εαυτό σου που είναι πάντα συνδεδεμένος με το φως, με την Πηγή όλων όσων υπάρχουν. Η αξία, η ασφάλεια, η ελευθερία είναι αξίες που θα τις κερδίσεις εσωτερικά και είναι ανεξάρτητες από το τι συμβαίνει στον εξωτερικό σου κόσμο. Έπαιρνα, λοιπόν, τις φίλες μου τηλέφωνο, έτρεχα από θεραπευτή σε θεραπευτή και ζήταγα να βρω τη δύναμή μου. Ζήταγα να μου δώσουν οι άλλοι άνθρωποι τη δύναμή μου! Το πιστεύεις; Ποτέ δεν είχα μάθει, όπως ίσως ούτε κι εσύ, πως είμαι ένα ον με τεράστια δύναμη, με τεράστια σοφία, με τεράστια προστασία από τους πνευματικούς μου οδηγούς κι από την οικογένεια του φωτός που είναι πάντα δίπλα μου! Κι αν αυτό το ακούς κάπως, τότε είναι που χρειάζεσαι βοήθεια, γιατί αυτό είναι το κομμάτι του Εγώ σου που αντιστέκεται. Είναι το κομμάτι σου που βρίσκεται στη σκιά. Είναι το κομμάτι σου που είναι μόνο του, αβοήθητο και χρειάζεται να ενωθεί, να γίνει ένα με το κομμάτι της αγάπης μέσα σου που πάντα είναι εκεί και το περιμένει.
Και τότε ήρθε η στιγμή της αφύπνισής μου. Όταν βρισκόμουν στο χάος του μυαλού μου τότε αποφάσισα να το αφήσω στην άκρη και να στραφώ στη δύναμη της καρδιάς μου. Κάτι μέσα μου μου φώναζε πως δε θα βρω εκεί τη λύση παρά μόνο το πρόβλημα. Δε θα μπορέσω να βαδίσω μέσα από τα μονοπάτια του μυαλού μου προς το φως παρά μόνο μέσα από το δρόμο της καρδιάς μου. Και τότε με ανοιχτή καρδιά στράφηκα στην Πηγή. Έστω σαν τελευταία ελπίδα, στράφηκα στον Θεό. Ζήτησα καθοδήγηση. Ζήτησα μια απάντηση για το τι είναι όλο αυτό που περνάω και πώς μπορώ να το αντιμετωπίσω. Και τότε βίωσα το θαύμα στη ζωή μου! Οι συγχρονικότητες που ήρθαν στο δρόμο μου με οδήγησαν σήμερα εδώ στο να σου γράφω τώρα αυτό το άρθρο. Θυμάμαι τόσα πολλά περιστατικά να σου διηγηθώ από τη θεϊκή παρέμβαση που εμφανίστηκε στη ζωή μου. Σου περιγράφω, σύντομα, ένα που μου έρχεται στο μυαλό γιατί δεν το θεωρώ τυχαίο. Δεν πιστεύω πια στην τυχαιότητα παρά μόνο στη σοφία του Σύμπαντος.
Την σκοτεινή αυτή περίοδο βασανιζόμουν από έντονες σκέψεις, αρνητικές σκέψεις για την υγεία μου, τη ζωή μου, το μέλλον μου. Έμοιαζε το μυαλό μου να είναι ο χειρότερος εχθρός μου κι όσο και να προσπαθούσα να αποδράσω από αυτό το κουβαλούσα πάντα μαζί μου. Ένα πρωί θυμάμαι ξύπνησα κι όπως κάθε μέρα ζήτησα βοήθεια. Κοίταξα τις εικόνες των αγίων και των αγγέλων που έχω στο σπίτι μου και είπα δυνατά, νιώθοντας να τους έχω πραγματικά απέναντί μου, πως χρειάζομαι καθοδήγηση. Ζήτησα να μου σταλεί κάποιο μήνυμα, κάτι που θα με έβγαζε από αυτόν τον λαβύρινθο.
Εκείνο, λοιπόν, το πρωί ήμουν θυμάμαι στο μετρό, στη στάση Δουκίσσης Πλακεντίας. Θα κατέβαινα μέχρι τα Πετράλωνα, όπου και έμενα τότε. Ήμουν κουρασμένη, ζαλισμένη από τις σκέψεις μου και τις συνεχόμενες κρίσεις πανικού που είχα. Περίμενα το τρένο στην αποβάθρα και μέχρι να έρθει κοιτούσα τις ράγες με ένα βλέμμα κενό. Στην αποβάθρα αρκετός κόσμος. Με πλησιάζει τότε μια γυναίκα. Ακόμη τη θυμάμαι αν κι έχουν περάσει έξι χρόνια, ίσως και περισσότερα. Ήταν γύρω στα 55, πολύ καλοντυμένη, κομψή, όμορφη γυναίκα. Με κοίταξε χαμογελαστή και πολύ ευγενικά με ρώτησε αν είναι στο σωστό τρένο. Με το ζόρι την κοίταξα και της απάντησα καταφατικά. Με ευχαρίστησε και πάλι με αυτό το ζεστό χαμόγελο στο πρόσωπο που μου προκάλεσε αμηχανία. Ήρθε το τρένο. Άδειο γιατί βρισκόμασταν στην αφετηρία. Μπήκα βιαστικά και κάθισα σε μια γωνία ελπίζοντας να μην καθίσει κανένας δίπλα μου, ήθελα την ησυχία μου. Η καλοντυμένη κυρία ήρθε και κάθισε δίπλα μου αν και υπήρχαν πολλές άλλες θέσεις, όπως σου είπα το τρένο ήταν άδειο. Κοιτάω έξω από το παράθυρο ώστε να μηδενίσω κάθε πιθανότητα επικοινωνίας. “Πηγαίνω στο Κολωνάκι”, άρχισε να μου λέει. Εγώ μέσα μου σκέφτομαι πως δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν, πραγματικά δεν είχα το κουράγιο. “Πηγαίνω σε έναν δικηγόρο, πολύ καλός δικηγόρος και καλός άνθρωπος. Με βοηθάει σε μια υπόθεση που έχω”. Γυρνάω με το ζόρι το κεφάλι και με προσπάθεια της χαμογελώ και κάνω μια μικρή κίνηση με το κεφάλι για να της δείξω πως την ακούω. “Κι εγώ δικηγόρος σπούδασα, αλλά τώρα δεν το εξασκώ”. Η καλοντυμένη κυρία συνέχισε να μου μιλάει λες και με ξέρει χρόνια. Μου έβγαλε μια απίστευτη οικειότητα τόσο μεγάλη που μου φαινόταν σαν κάτι μεταφυσικό. Όσο αυτή μου μίλαγε την παρακολουθούσα στα μάτια που ήταν γεμάτα ζωντάνια και γενναιοδωρία. Μίλαγε τόσο όμορφα που σιγά σιγά ξεχάστηκα και βγήκα έστω για λίγο από το μέσα μου δράμα. Ξαφνικά ακούω τα λόγια της χωρίς να έχω αρθρώσει λέξη. “Να το δουλεύεις το μυαλό σου. Να διαβάζεις. Να μαθαίνεις συνεχώς καινούρια πράγματα. Το μυαλό κολλάει! Εκεί που είναι καλά, κολλάει! Να του βάζεις συνεχώς νέες γνώσεις, νέες πληροφορίες. Εγώ μαθαίνω ξένες γλώσσες. Τώρα ξεκινάω Ιταλικά…έχεις κάνει μεταπτυχιακό;” με ρωτάει και της απαντώ καταφατικά. “Να κάνεις κι άλλο!” μου λέει. “Είσαι μικρή, ψάξε το! Είδα τώρα κάτι προγράμματα με τα οποία μπορείς να πας και στο εξωτερικό, για δες το!”. Τα λόγια της ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν για να γίνει αυτό το κλικ στο μυαλό μου. Ένα μικρό κλικ, αυτό είναι που χρειάζεσαι καμιά φορά. Ένα τόσο δα φωσάκι να μετουσιώσει το σκοτάδι σου. “Μην ακούς το μυαλό, το μυαλό κολλάει. Εκπαίδευσε το!”. Αυτό είναι! Αυτή είναι η απάντηση που έψαχνα! Το πρόσωπό μου φωτίστηκε. Δε θα ξεχάσω ποτέ την ανακούφιση που μου έδωσαν αυτά τα λόγια και η παρουσία αυτής της γυναίκας. Ήθελα να τη σφίξω στην αγκαλιά μου και να της πω ένα τεράστιο ευχαριστώ. Την κοιτούσα στα μάτια και ήθελα να της πω τόσα πολλά κι όμως δεν είπα τίποτα. Δε χρειαζόταν. Αυτό που χρειαζόταν ήταν να λάβω το μήνυμα κι αυτό είχε γίνει. Έλαβα το μήνυμα με τεράστια ευγνωμοσύνη και συγκίνηση. Συνέχισα τη διαδρομή μου με δάκρυα στα μάτια. Είχα για μέρες ένα χαζό γαλήνιο χαμόγελο γιατί ήξερα πως αυτή η συνάντηση δεν έγινε τυχαία! Ήταν η καθοδήγηση που ζήτησα και ήρθε να μου δώσει αυτό που ακριβώς που χρειαζόμουν. Ένα ταρακούνημα, μια γλυκιά συμβουλή, μια μεγάλη αλήθεια, τόσο απλή αλλά τόσο τεράστια για μένα τότε. “Μην ακους το μυαλό, το μυαλό κολλάει. Εκπαίδευσε το!”
Έχουν περάσει χρόνια κι ακόμη αυτή η θεϊκή παρέμβαση είναι βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μου και μου θυμίζει πως δεν είμαι μόνη! Υπάρχει τεράστια βοήθεια, τεράστια καθοδήγηση, τεράστια προστασία. Κι αν είναι κάτι που θέλω να φωνάξω δυνατά να με ακούσει όλος ο πλανήτης είναι αυτό. Το μάτριξ του μυαλού και της εξωτερικής πραγματικότητας είναι μια ψευδαίσθηση. Μοιάζουμε όλοι με τους αλυσοδεμένους στο σπήλαιο του Πλάτωνα που κοιτάζουν τις σκιές στον τοίχο και θεωρούν πως αυτές είναι η πραγματικότητα. Οι σκιές των αντικειμένων είναι η πραγματικότητα των φυλακισμένων στο σπήλαιο και κάπως έτσι φαντάζει να είναι και η δική μας πραγματικότητα. Μερικοί από εμάς βρήκαν το θάρρος να βγουν από το σπήλαιο και να αντικρίσουν τον ήλιο και τότε ήταν που καταλάβαμε την αληθινή μορφή της πραγματικότητας και όχι την κατασκευασμένη πραγματικότητα των σκιών.Κι όταν το βιώνεις αυτό τρέχεις να ελευθερώσεις και τους άλλους φυλακισμένους, πώς αλλιώς; Οι ιστορίες που βίωσα προσωπικά όταν αντίκρισα τον ήλιο είναι πολλές…το θέμα δεν είναι πόσες από αυτές θα ακούσεις αλλά το πόσο ανοικτός είσαι να τις πιστέψεις. Η αυθεντική σου δύναμη είναι εσωτερική. Ψάξε να τη βρεις. Βγες από το σπήλαιο. Κοίταξε τον ήλιο!
