Από το βιβλίο του Έκχαρτ Τόλε “Μια νέα ζωή”
Η σκέψη των περισσότερων ανθρώπων, όπως εξηγεί ο Έκχαρτ Τόλε στο βιβλίο του “Μια νέα ζωή”, στο μεγαλύτερο μέρος της είναι ακούσια και επαναληπτική. Δεν πρόκειται για κάτι περισσότερο από ένα είδος νοητικών παρασίτων και δεν εκπληρώνει κανέναν αληθινό σκοπό. Με άλλα λόγια δε σκεφτόμαστε ελεύθερα, αλλά η σκέψη είναι κάτι που μας συμβαίνει αυτόματα κι ασυνείδητα. Η φωνή μέσα στο κεφάλι έχει μια δική της ζωή, όπως εύστοχα αναφέρει. Κι από τη στιγμή που ο νους είναι ο,τι μας έχει συμβεί στο παρελθόν, η σκέψη μας αναγκάζει να αναπαριστούμε ξανά και ξανά αυτό το παρελθόν. Ζούμε μέσα στο κουτί που έχουμε φτιάξει, που έχουμε δεχτεί άκριτα κι ασυνείδητα, και βιώνουμε από την αρχή τις ίδιες καταστάσεις, την ίδια πραγματικότητα.
Σύμφωνα με τον Τόλε, όταν ταυτιζόμαστε με τη φωνή μέσα στο κεφάλι μας, φυσικά δεν το γνωρίζουμε. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων κυριαρχείται από τον νου και αδυνατεί να αναγνωρίσει την οντότητα αυτή ως ένα συνονθύλευμα σκέψεων, πεποιθήσεων και συναισθημάτων που κουβαλάνε σαν ξένο σώμα στη ζωή τους. Όμως, η σκέψη, όπως τονίζει ο Τόλε, δεν είναι παρά μια απειροελάχιστη παράμετρος της ολότητας αυτού που είμαστε.
Αρχικά, κάθε σκέψη παράγει κι ένα ανάλογο συναίσθημα κι αφού το μεγαλύτερο ποσοστό των σκέψεών μας είναι επαναλαμβανόμενες σκέψεις που έχουν να κάνουν με το παρελθόν και με τον τρόπο που το έχουμε αντιληφθεί, συνεχίζουμε να αισθανόμαστε και να αντιδράμε στα διάφορα ερεθίσματα της εξωτερικής πραγματικότητας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ζούμε στον αυτόματο πιλότο και μετά απογοητευόμαστε που δεν μπορούμε να έχουμε όλα όσα ονειρευόμαστε. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας και κατ’ επέκταση τα συναισθήματά μας.
“Η φωνή μέσα στο κεφάλι αφηγείται μια ιστορία, την οποία το σώμα πιστεύει και αντιδρά σε αυτήν. Οι αντιδράσεις αυτές είναι τα συναισθήματα. Με τη σειρά τους τα συναισθήματα ανατροφοδοτούν με ενέργεια τις σκέψεις που προκάλεσαν αρχικά το συναίσθημα. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος των άκριτων σκέψεων και των συναισθημάτων, ο οποίος γεννά τη συναισθηματική σκέψη και τη συναισθηματική μυθοπλασία.”
Άρα, “το εγώ δεν είναι μόνο ο απαρατήρητος νους, η φωνή του μυαλού που υποκρίνεται ότι είμαστε εμείς. Είναι και τα απαρατήρητα συναισθήματα, τα οποία αποτελούν την αντίδραση του σώματος σε αυτό που λέει η φωνή μέσα στο κεφάλι.[..]Το σώμα έχει προσδεδεμένο επάνω του ένα εγώ, οπότε δεν μπορεί παρά να αντιδρά σε όλα τα δυσλειτουργικά προτυπα σκέψης που συνθέτουν το εγώ. Γι’ αυτό μια ροή αρνητικού συναισθήματος συμπορεύεται με τη ροή της ακατάπαυστης και ψυχαναγκαστικής σκέψης.”
Με τον τρόπο αυτό το παρελθόν ζει μέσα μας με τη μορφή αναμνήσεων, με τη μορφή σκέψεων σχετικά με το παρελθόν, που μας κυριεύουν και καταλήγουν να γίνουν μέρος της αίσθησης του εαυτού. Η ιστορία αυτή που υιοθετήσαμε για το ποιοι είμαστε είναι “τυχαία” και μη αληθινή. “Αυτός ο ‘μικρός εγώ’ είναι μια αυταπάτη, η οποία σκιάζει την αληθινή ταυτότητά μας, την άχρονη και άμορφη Παρουσία”. Αυτά τα παλιά συναισθήματα που κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος από την παιδική του ηλικία, ίσως και την εμβρυακή του ηλικία, τα οποία έχουν συσσωρευτεί στο ενεργειακό του πεδίο, ο Τόλε τα ονομάζει “πονόσωμα”.
“Το πονόσωμα”, για να το εξηγήσουμε καλύτερα, “είναι μια ημιαυτόνομη ενεργειακή μορφή που ενοικεί στους περισσότερους ανθρώπους, μια οντότητα αποτελούμενη από συναίσθημα. Έχει τη δική του πρωτόγονη νοημοσύνη, που δεν διαφέρει ιδιαίτερα από εκείνη ενός πανούργου ζώου, και εστιάζει πρωταρχικά στην επιβίωση. Όπως όλες οι μορφές ζωής, ανά τακτά διαστήματα έχει ανάγκη να τρέφεται-να λαμβάνει καινούρια ενέργεια-, και η τροφή που χρειάζεται είναι ενέργεια συμβατή με τη δική του, δηλαδή ενέργεια που δονείται σε ανάλογη συχνότητα. Κάθε συναισθηματική επώδυνη εμπειρία μπορεί να χρησιμοποιηθεί από το πονόσωμα ως τροφή. Γι’ αυτό ευδοκιμεί μέσα από την αρνητική σκεψη, καθώς και μέσα από το δράμα των ανθρώπινων σχέσεων. Το πονόσωμα είναι εθισμός στη δυστυχία.”
Επομένως, όταν συνειδητοποιήσεις πως υπάρχει κάτι μέσα σου, μια οντότητα η οποία γεννήθηκε κατά το παρελθόν και η οποία κατά καιρούς, ίσως και καθημερινά, αναζητεί τον αρνητισμό και τρέφεται από αυτόν, τότε έχεις κάνει το πρώτο βήμα για την αποταύτισή σου από την ψευδαίσθηση αυτή του πονοσώματος. Χρειάζεται να έχουμε επίγνωση και να είμαστε οι παρατηρητές μιας τέτοιας τάσης που υπάρχει μέσα στο σώμα μας κι αυτός είναι ο βασικότερος τρόπος που θα οδηγήσει στην αποταύτιση και στη σταδιακή απελευθέρωσή του.
Ο καθένας έχει το δικό του πονόσωμα. Κάποιοι έχουν πιο ελαφρύ και κάποιοι πιο βαρύ πονόσωμα. Το πονόσωμα μερικών ανθρώπων είναι θυμωμένο, άλλων είναι ενοχικό ή βαθιά φοβισμένο. Όπως εξηγεί ο Τόλε, το συναίσθημα που απορρέει από το πονόσωμα παίρνει τον έλεγχο της σκέψης μας και μόλις ο νους μας καταληφθεί από αυτό, η σκέψη μας γίνεται αρνητική. Η φωνή μέσα στο κεφάλι μας διηγείται θλιβερές, αγχώδεις ή θυμωμένες ιστορίες για εμάς και τη ζωή μας, για άλλους ανθρώπους, για γεγονότα του παρελθόντος και του μέλλοντος ή για φαντασιουργήματα. Η φωνή θα κατηγορεί,θα διαμαρτύρεται, θα φαντάζεται. Και εμείς θα ταυτιζόμαστε απόλυτα με όσα λέει η φωνή, θα πιστεύουμε όλες τις διαστρεβλωμένες σκέψεις. Εδώ ακριβώς ο εθισμός στη δυστυχία έχει ριζώσει μέσα μας.[…] Η φωνή μέσα στο κεφάλι μας είναι η φωνή του πονοσώματος. Ελέγχει τον εσωτερικό διάλογο. Ένας φαύλος κύκλος αναπτύσσεται ανάμεσα στο πονόσωμα και αυτό με τη σειρά του γεννά περισσότερες σκέψεις. Αν αυτό μας ακούγεται σαν ψυχικό παράσιτο, τότε έχουμε καταλάβει σωστά. Ακριβώς αυτό είναι.
Συμπερασματικά, λοιπόν, πολλές φορές η οδύνη που ζούμε δεν οφείλεται στις τωρινές συνθήκες της ζωής μας αλλά σε ένα βαρύ πονόσωμα που παραμένει εγκλωβισμένο μέσα στο σώμα και τρέφεται από την ενέργειά μας. Ζούμε έτσι μέσα στο φορτίο που έχει φτιάξει το μυαλό μας και που δεχτήκαμε σαν την αληθινή μας ταυτότητα. Δεν είναι! Δεν είμαστε η φωνή στο κεφάλι μας, ούτε και οι αυτοματοποιημένες αντιδράσεις που προκαλεί, κι αυτό είναι τεράστια ανακούφιση.
Ολοκληρώνοντας, όπως εξηγεί ο Τόλε, “κάθε φορά που είμαστε παρόντες και το πονόσωμα έρχεται στην επιφάνεια, ένα μέρος της αρνητικής συναισθηματικής του ενέργειας θα καίγεται ολοσχερώς και θα μετασχηματίζεται σε Παρουσία. Το πονόσωμα έχει ανάγκη την έλλειψη συνειδητότητας από μέρους μας. Δεν αντέχει το φως της Παρουσίας”.
